Ach ja.

Ik kijk naar het scherm.
Het boeit me, maar ik weet niet goed waarom.
Ik voel de aftandse structuur van mijn bureaustoel en de afgesleten gladheid van mijn toetsenbord niet meer.
Ik weet het niet meer.
Mijn toch al vrij uitgeputte hersencellen proberen nog één detail te achterhalen.
Waar ben ik?

Op de Oncyclopedia, ja.
De Oncyclopedia.
De Oncy.
Míjn oncy.
Het woord echoën voelt vertrouwd- alsof ik thuiskom na een reis, maar niet meer weet waar ik ben geweest.
Ja, daar ben ik.
Ja, natuurlijk ben ik daar.

Gelukkig.

Toch?
Men zegt dat verslavingen niet goed voor je zijn.
Maar wat weet men over dit fenomeen, wat kan men hierover zeggen?

Men is toch niet goed wijs.
Men laat het leven hier toch maar allemaal in de champignonsoep lopen.
Men moet maar eens een kijkje gaan nemen op deze plek.
Men zal het begrijpen.
Men zal míj begrijpen.

Het werkt,
Voor mij werkt dit systeem.
Deze levende machine van mensen die elkaar aanvullen,
en het gaat niet eens om de humor.
Niet eens om de artikelen.

De sfeer misschien?
Ik weet het niet.
Moet ik het weten?

Nee.

Dat moet ik niet.
Ik moet niets.

Alleen dit.
Dit.

De Oncyclopedia.