Oncy-sur-École

Het leven op school bij mij is een beetje zoals op de oncy. Er wordt ook een hoop gelachen tijdens de lessen, aangezien bijna geen enkele leraar (of deze het al dan niet beseft) normaal doet. Waarom ook normaal? Het zou maar erg zijn met doodsaaie leerkrachten waaraan je eigenlijk niets hebt. Er wordt vaak geparodieerd, er worden leraren in het belachelijke getrokken, er wordt komisch gedaan rond een serieus thema... noem maar op. Het doet me dan ook goed om telkens weer die vrolijke gezichten van mijn klasgenoten te zien als ze weer met iets moeten lachen. Iedere dag is weer wat anders... en ook wat de grappen en klassituaties betreffen. Zoals in het werk van de Oudgriekse geschiedschrijver Herodotos maakt Solon (een wijze) duidelijk dat iedere dag van het mensenleven wisselvallig is. Wat heb je nou van het leven als iedere dag steeds dezelfde is?

Bij mij in de klas wordt er dus veel gelachen, door een mix van alle soorten humor. Zowel met leraren als met leerlingen, hoewel de grens van het uitlachen niet bereikt wordt. Iedereen lacht met iedereen. Ikzelf vind het maar vrij flauw als je niet met jezelf kan lachen. Lachende gezichten creëren immers een goede klassfeer. Leerlingen proberen de dag van vandaag met humor belangrijkheid te ververven en dat merk ik ook. Nou, ik heb daar niets op tegen. Ik meen dat iedereen wel eens een kans mag krijgen om eventjes in de belangstelling te komen, zolang het maar niet altijd dezelfde personen zijn. Maar niet alle humor in de klas vind ik altijd even leuk. Gelukkig is de ingesteldheid van de klas niet zo dat men de personen, die bepaalde humor in de klas niet leuk vinden, niet uitgesloten worden. Ik beschrijf het a.h.v. een zeer ruim voorbeeld.

Vanzelfsprekend is dat je niet met alles kan lachen, want dat is ook niet goed. Er is momenteel zoveel meeloperij dat het een plaag is: mensen hebben maar al te vaak de neiging om met de grote hoop mee te gaan als een kip zonder kop om toch maar het gevoel te krijgen dat ze "erbijhoren" en meer aandacht zouden krijgen van eensgezinden of van één centrale figuur die op sociaal vlak "de touwtjes in handen heeft". Toch heerst er iets wringends in zulke mensen, aangezien ze vaak te maken hebben met voorstellen van anderen - waarin ze uiteraard in mee moeten akkoord gaan om niet uitgesloten te worden - die hun niet aanstaan. Ook met humor is dat zo: men kan geen mensen dwingen om bepaalde humor grappig te vinden. Ikzelf ben van mening dat Oncyclopedia een heel grappige site is, maar vind ook niet alles wat er geschreven wordt grappig. Alles is relatief, moet je weten, en ieder zijn of haar mening telt mee. Maar ik haal dit toch even aan omdat ik merk dat meeloperij in scholen (en let op, ook op werk!) een veelvoorkomend fenomeen is. Al te vaak leidt dit soort situaties tot pesterijen en vijandschap; het is iets waaraan onze maatschappij spijtig genoeg niet veel doet, uit vrees om zelf in deze situaties vermengd te geraken. Sociaal gezien mag het niet en het is iets wat iedereen ter wereld kan missen.

Ach ja... karakters verschillen en humor ook. Maar goed dat er verschillende soorten humor zijn, waar iedereen zich in kan vinden. Wat zou het zijn wanneer iedereen met hetzelfde lacht? Een huiveringwekkende gedachte, niet?

Nu heb ik dorst gekregen door al mijn gezwam hier, en ik haal iets om te drinken. Kan er iemand voor een koekje zorgen op mijn overleg? Danku!